Robot Dreams

Witamy w szczęśliwych latach 80. w Nowym Jorku - tętniącej życiem metropolii, która jest domem dla wszystkich antropomorficznych zwierząt na świecie. W samotną letnią noc odizolowany pies postanawia zadziałać i zaprzyjaźnić się z miłym, otwartym robotem, który wypełnia pustkę w psim sercu. Pewnego dnia jednak ich nierozerwalna więź przyjaźni przybiera obrót, gdy pies zostaje zmuszony do pozostawienia swojego mechanicznego najlepszego przyjaciela na plaży, a to, co następuje później, jest słodką historią o tęsknocie i prawdziwej sile miłości.
Nigdy nie miałam przyjemności czytać niemal pozbawionej słów powieści graficznej Sary Varon, na której oparty jest film, ale jeśli ma w sobie tyle ciepła i serca, co ten świetny film, to prawdopodobnie mamy do czynienia z naprawdę dobrym projektem. Robot Dreams jest tyleż wyrafinowany, co bezpretensjonalny, gdzie widz ma przyjemność przerzucać rodzaj bajki, która nigdy nie narzuca emocji. Jesteś naturalnie porwany przez uroczo zaprojektowane obrazy i głębokie emocje kryjące się za kreskówkowymi oczami, które gwarantują, że pod koniec filmu wycisną co najmniej jedną łzę z kącika oka.

Tempo Robot Dreams nie należy do najszybszych, a fabuła składa się głównie z mniejszych winiet, w których śledzimy niepokój psa i dzikie sny robota, czekającego na odbiór z plaży. Epizodyczna struktura jest z pewnością kreatywna, piękna i marzycielska w swojej pozbawionej dialogów narracji, eksplorując niepewność bohaterów w niezwykle sprytny sposób. To jest największa siła filmu: cichy, emocjonalny świat, który kryje się za powierzchownie prostą konstrukcją i tym, jak autentycznie ludzka jest ta historia. To wciągająca, słodko-gorzka opowieść, która bardziej skłania się ku słodkiej stronie niż gorzkiej, nawet jeśli czasami może wydawać się trudna do przełknięcia.

Nie przeszkadza to jednak Robot Dreams być czystym szczęśliwym doświadczeniem, które z pewnością przyniesie widzowi śmiech i łzy. To świetny film familijny, który jest odpowiedni dla wszystkich grup wiekowych i nie pozostawi nikogo obojętnym. Podczas gdy najmłodsi w teatrze mogą uznać środkową część za nieco powolną, nawet najbardziej zatwardziały dorosły zrozumie, jak boleśnie realistyczny może być ten list miłosny do życia.