Somerville

Kiedy już zobaczyłem napisy końcowe, naturalnie zrozumiałem, dlaczego Jumpship był tak tajemniczy w odniesieniu do tego, o czym właściwie jest Somerville. Kinowa przygoda science-fiction od samego początku opiera się na własnej tajemnicy, a nawet niebezpiecznie bawi się tym, co wiesz i tym, co możesz zrobić, od czasu do czasu. Sposób, w jaki został sprzedany, wraz z tą tajemnicą, doprowadził wielu do przekonania, że będzie miał wiele wspólnego z klasykami Playdead Limbo i Inside, jak jakiś duchowy następca, ale chociaż prawdą jest, że niektóre grafiki i kąty mogą przypominać to ostatnie, pierwszą rzeczą, którą powinieneś wiedzieć, jest to, że nie jest to filmowa platformówka logiczna. I chociaż nazwisko producenta wykonawczego Dino Patti jest drukowane dużymi literami, to głównie pomysł reżysera Chrisa Olsena ostatecznie przerodził się w grę wideo.

Teraz, gdy to już nie przeszkadza, i myślę, że jest to ważne, ponieważ nie powinniście spodziewać się tutaj tylu skrzyń lub zagadek opartych na fizyce, porozmawiajmy o tym, co tak naprawdę robicie. Jest to historia mężczyzny szukającego swojej rodziny na wsi po inwazji obcych. Jest pokazany w bardzo osobistej skali, co przypomina mi Wojnę światów, z akcentami Another World i Flashback teraz jestem przy tym. Głównie obraca się wokół znalezienia wyjścia z każdej sekcji, aby iść naprzód, radząc sobie z elementami pod ręką w środowisku na różne sposoby. I nie psując tego, gdy ten człowiek nawiązuje kontakt z obcymi, zdobywa moc przekształcania części sześciennej obcej materii, która pokrywa dużą część scenerii. Zarówno wizualnie, jak i mechanicznie, ta moc jest główną ideą, którą Somerville wnosi do stołu, i ogólnie czuje się dobrze i dziwnie, podobnie jak nie jest to coś, czego nigdy wcześniej nie widzieliśmy.

Jednakże, mimo że moglibyśmy powiedzieć, że Somerville mówi podobnym językiem do wspomnianych klasyków indie, wydaje się, że nie otrzymałby takich samych ocen za gramatykę. Innymi słowy, wykonanie nie jest tak dobre, co powoduje zbyt wiele odpychających sytuacji. Już przy pierwszych krokach w przygodzie (dosłownie jako maluch rodziny jako samouczek narracyjny, a następnie, gdy przejmiesz kontrolę nad właściwym bohaterem) zdajesz sobie sprawę, że poruszanie się postaci przez różne etapy nie będzie spacerkiem po parku. Jest niezdarny, czasami powolny, irytująco utknął na prostym kamieniu lub drucie położonym na ziemi. Idzie powoli, potem szybko, a potem znowu bardzo losowo, co sprawia, że niektóre sekwencje pościgów są bolesne z niewłaściwych powodów.

Czasami rozwiązanie jest tak proste, jak wyjście przez scenerię, ale kamera jest tak daleko, a elementy wokół niej sprawiają, że jest tak myląca, że nie zauważysz jej lub będziesz działać na ślepo. I rozumiem, co chcą tutaj przekazać, naprawdę to robię, ale po prostu nie wydaje się to zbyt naturalne ani intuicyjne. I chociaż istnieje genialny projekt łamigłówki dla kilku przypadków, których nie będę tutaj wymieniał z udziałem obcej materii, tak łatwo jest utknąć w pozornie podstawowych wyzwaniach, ponieważ coś nie jest w pełni uruchomione, nawet jeśli wiesz, co należy zrobić.

Techniczne wykończenie gry niestety dodaje ospałości. To było rozrywanie ekranu przez całe doświadczenie na Xbox Series X, co nie powinno mieć miejsca, biorąc pod uwagę obciążenie graficzne. Kilka razy też się psuł lub miał problemy z załadowaniem, a szkoda, biorąc pod uwagę, że jest to jedna z najpiękniejszych gier niezależnych, w jakie grałem w tym roku. I prawdopodobnie dlatego poleciłbym go każdemu, kto zajmuje się sztuką lub kinem: niektóre ujęcia są naprawdę czymś innym, z wciągającymi perspektywami, pojedynczymi ujęciami lub naprawdę artystycznymi wyborami. Właściwie często naciskałem przycisk zrzutu ekranu i byłem absolutnie zachwycony tym, jak gra w zasadzie zamienia się w psychodeliczny komiksowy hołd pod koniec.

Ale w sumie w Somerville byłem zaintrygowany jego dziwnym światem, a następnie zdezorientowany i zirytowany, ponieważ wszystko wydaje się zbyt daleko lub zbyt niejasne. I wydaje się, że mogłoby to działać znacznie lepiej z dodatkową starannością i dopracowaniem, a także z większą determinacją w tym, o co prosi gracza, ale najważniejsze momenty nie rekompensują wystarczająco prawie ciągłego uciążliwego uczucia. Wystarczy powiedzieć, że poza czterema pięcioma łamigłówkami Better Matter, to, co robisz w najlepszych częściach gier, to po prostu chodzenie, co wiele mówi o mocnych i słabych stronach Jumpship. Jest również dobry pod względem narracyjnym, ale można być oszołomionym tym, jak radzi sobie i przekręca ludzki dramat w końcowych aktach, mimo że kończy się przyzwoitą, otwartą na interpretację nutą science-fiction.

Być może zaciekawiłem was pomimo oczywistych wad i tak właśnie czułem się podczas sześciogodzinnego biegu. Spróbujcie, jeśli możecie (na przykład ląduje na Xbox Game Pass), ponieważ próbuje kilku interesujących rzeczy i wprowadza bardzo widoczny talent studia, co już sprawia, że nie mogę się doczekać tego, co zrobią dalej.