Pinokio Guillermo Del Toro (Netflix)

Guillermo Del Toro jest wybitnym reżyserem. Wiele jego kreacji jest nierównych, zarówno pod względem scenariusza, jak i liczby oczu w jego baśniowych postaciach, a jego przesłanie czasami zawodzi, gdy próbuje zacisnąć emocjonalne struny. Mimo to Del Toro ma mój najwyższy szacunek jako filmowca. Powód jest prosty: kocha medium filmowe bardziej niż cokolwiek innego na świecie. Za każdym razem, gdy słyszę, jak opowiada o historiach, z którymi dorastał, rozgrzewa mnie pasja, wiedza, a przede wszystkim miłość do filmu, którą posiada. To jest coś, co prześwituje w projekcie pasji Pinokio, animowanej poklatkowej wersji klasyka Carlo Collodiego z charakterystycznym tonem Del Toro.

W tej interpretacji Pinokia są dwa Gepettos: starzec, który buduje sobie drewnianego chłopca i sam Del Toro. Jak utalentowany stolarz, Del Toro delikatnie i ostrożnie tonuje swoje rzemiosło, zapewniając nas od pierwszej minuty filmu, że ponadczasowa opowieść zostanie uszanowana. W tej wersji Gepetto stracił syna podczas okropności I wojny światowej i dziesięć lat później postanawia wypełnić pustkę w swoim życiu drewnianą marionetką. Większość ludzi zna resztę, ale w tym filmie Del Toro postanowił opowiedzieć historię Pinokia w cieniu rosnącego faszyzmu. Złośliwe nieposłuszeństwo reżysera i Pinokia kontrastuje z coraz bardziej nacjonalistycznym i restrykcyjnym klimatem kraju, w którym Pinokio udaje się nawet uratować sytuację, będąc niegrzecznym, łamiąc zasady i kłamiąc! Jest tak samo uprzejmy, jak wyzwalająco buntowniczy i oznacza, że duch oryginalnej historii pozostaje nienaruszony również tutaj, nawet jeśli wiele zostało zamienione.

Animacja poklatkowa oczywiście wykonuje niesamowitą robotę, aby uchwycić dziwaczną naturę opowieści, a z perspektywy czasu genialnie jest zrobić film lalkowy z lalki - zwłaszcza, gdy animacja jest tak szczegółowa i pięknie przedstawiona. Czasami ruchy lalek są tak płynne, że zapominasz, że setki animatorów lalek spędziło miesiące pocąc się, aby uchwycić drobne ruchy, które w przeciwnym razie wziąłbyś za pewnik. W rzeczywistości wszystko, od najmniejszych postaci, takich jak krykiet Ewana McGregora, karłowaty Mussolini i gigantyczny potwór ryba, jest wypełnione życiem i osobowością, co jest radością do śledzenia od początku do końca.

Słodka muzyka filmowa Aleksandra Desplata jest również dopracowana i bajkowa, ale piosenki zaimplementowane w fabule wydają się nieco bardziej refleksją. Te numery piosenek są jednak w większości małymi wprowadzeniami postaci, które nie są zbyt długie, a tekst oryginalnej piosenki "Ciao Papa" jest naprawdę wzruszający. Momentami film schodzi też nieco na manowce, gdy Del Toro zaczyna filozofować na temat życia i bardziej pławi się w nadprzyrodzoności, co głównie zaciemnia temat filmu. Jednak gdy Del Toro zwiąże luźne końce, wszystko układa się na swoim miejscu i wtedy może być trudno ukryć łzy w kącikach oczu. Zdajesz sobie sprawę, że kwestie śmiertelności, indywidualności i rodzicielstwa naturalnie przenikają podstawową historię, ponieważ chociaż Del Toro lubi przemycać dziwactwa, zawsze istnieje emocjonalny wątek, którego można się trzymać.

Porównywanie najnowszego wraku pociągu Disneya z pasjonującym projektem Del Toro byłoby oczywiście daremne, ale warto to powtórzyć: różnica między korporacyjnym zagarnięciem gotówki a marzeniem artysty jest z pewnością namacalna teraz, gdy Del Toro po raz kolejny pokazał swoją najbardziej kreatywną stronę. Minęło dużo czasu, odkąd podwyższony realizm Del Toro urzekł mnie w ten sposób i jest nie tylko najlepszym filmem Del Toro od czasu Labiryntu Pana, ale także jednym z najlepszych filmów Pinokia, jakie kiedykolwiek powstały.