Humankind - pierwsze wrażenia

Zdaje się, jakbyśmy ponownie wkraczali w złotą erę historycznych gier strategicznych. Niedawno Paradox wydał Imperator: Rome, a premiera Crusader Kings III tuż za rogiem. Mohawk Games właśnie wypuściło Old World we wczesnym dostępie, podczas gdy Civilization VI wciąż trzyma się nieźle dzięki dwóm dużym rozszerzeniom i ciągłemu wsparciu. No i jest też Amplitude Studios, francuski deweloper, który ciężko pracuje nad Humankind, turową strategią typu 4X, która może okazać się najlepszą z wszystkich wymienionych.

Niedawno miałem okazję spędzić cały ranek grając w grę, a po zakończeniu sześćdziesięcioturowego dema byłem pod wrażeniem i złapałem syndrom "jeszcze tylko jednej tury". Produkcja wciąż nie jest ukończona, ale zapowiada się dobrze, chociaż w pozytywnym odbiorze bez wątpienia pomógł mi fakt, że uwielbiam część "EXplore" w grach 4X; ten wczesny etap, w którym gracz stawia pierwsze, niepewne kroki w wirtualnym świecie, i zaczyna się z nim oswajać.

Wersja demonstracyjna Humankind wskazuje na grę, która bawi się przy pomocy znanych schematów, ale bada je dzięki świeżej perspektywie. Być może najciekawszą innowacją oferowaną przez grę jest mieszanie kultur. W Humankind gracze są proszeni o przyjęcie nowych cech kulturowych w miarę upływu czasu (twórcy twierdzą, że możliwych kombinacji jest prawie cały milion). Zamiast zmieniać cały kierunek rozwijającej się cywilizacji, dodajemy nowe pomysły do starej mieszanki, co skutkuje postępem technologii i zmianami kulturowymi. Nie miałem okazji poznać tego aspektu gry, zamiast tego skupiłem się na pierwszej epoce i robiłem jak najwięcej w granicach epoki starożytnej.

Wszystkim dziennikarzom udostępniono sześćdziesiąt tur na zbadanie mapy i zdobycie jak największej liczby punktów. Wykorzystałem swój czas, aby jak najszybciej powiększyć kapitał, zbudować infrastrukturę i zwiększyć wydajność, w końcu stając się militarystyczną potęgą i plądrując moich najbliższych sąsiadów, Babilończyków. Grając jako Starożytny Egipt, poświęciłem najwięcej energii na ulepszenie Memphis. Takie podejście działało jednak tylko do pewnego stopnia i ostatecznie musiałem nabyć paru mięśniaków i wysłać ich, by ograbić sąsiadów.

Swoje granice możemy poszerzać na kilka sposobów. Powyżej oczywiście opisałem pierwszy z nich. Zdobycie terytorium siłą jest najprostsze i polega na wypuszczeniu żołnierzy, a następnie usunięciu wszelkiego oporu, jaki napotkamy po drodze, ale możemy również przejąć ziemię niczyją ustawiając w jej pobliżu placówkę. Gdy natomiast zdobędziemy wystarczającą ilość pieniędzy, możemy połączyć te odległe terytoria ze swoimi miastami, a następnie zacząć je ulepszać, co właśnie zrobiłem moim dobrym przyjaciołom Babilończykom, którzy zapewne przeklęli moje imię po tym, jak moja armia przejęła ich granice po splądrowaniu całego dobytku. Dzięki temu zyskałem pieniądze, których potrzebowałem, aby ukończyć kilka ważnych zadań i zatrudnić jeszcze paru żołnierzy. W tym momencie nabrałem wiatru w żagle i z łatwością powtórzyłem to samo na drugim końcu mapy.

Choć gra jest oparta na turach, jej płynność sprawia, że mapa świata wydaje się żywa. Budowanie starożytnego imperium przychodzi z łatwością, gdy pochłaniasz lokalne ziemie i zaczynasz eksploatować pobliskie zasoby. Co ciekawe, w przeciwieństwie do innych gier z gatunku, tu nie musimy inwestować w osadników, by utworzyć nowe miasto - zamiast tego możemy założyć nową osadę z dowolną jednostką, która z czasem się rozrośnie i połączy z pozostałymi miastami. Oczywiście, jeśli zainwestujemy w tereny daleko poza domem, nasza kontrola nad nimi będzie słaba - chyba że opuścimy garnizon i przełkniemy związane z tym ruchem koszty - ale działa to w obie strony i możemy na przykład wziąć małą grupkę wojowników, by splądrować niechronione kluczowe lokacje innych państw.

Kiedy dwie armie stają naprzeciw siebie, na pierwszy plan wysuwa się znakomite podejście studia do walki. Wydaje się, jakby wszystko było tu bardziej dopracowane niż w innych grach opierających się na hexach. Wczesne etapy polegają głównie na bitwach 1v1 między drużyną łowiecką a olbrzymim jeleniem, który patroluje pobliskie lasy, ale pod koniec dema miałem już czteroosobową armię i trzyosobową siłę wspierającą z rydwanami i łucznikami.

Podobnie jak w poprzednich grach Amplitude, nakładka na mapie pozwala badać zasoby (żywność, przemysł, pieniądze, nauka) i podejmować świadome decyzje podczas pozycjonowania ulepszeń. Swoje miasta możemy rozwinąć na wiele sposobów. Pod koniec wersji demo miałem kilka ulepszeń, które były na tyle produktywne, że mogłem bardzo szybko szkolić nowe jednostki. Miałem wiele do utrzymania, a kiedy już odkryłem większość technologii z czasów starożytnych, pojawiła się cała masa nowych ulepszeń.

Podczas gdy moja rozgrywka chyliła się ku końcowi, czułem, że zbudowałem swoje imperium bardzo organicznie. Budując zabytki i tworząc religie zdobywałem punkty do końcowego wyniku, który starannie zilustrował mój postęp. Nie uzyskałem najwyższego, ale byłem dość blisko, głównie dzięki mojemu agresywnemu stylowi w późniejszej fazie gry. W końcu dziewięćdziesiąt procent mapy świata zostało pomalowane na mój kolor, a powiększając obraz ujawniłem wiele szczegółów, dodatków i ulepszeń, które opracowałem. Całość cechuje subtelny, malarski styl, który wygląda elegancko, ale jest również czytelny i zrozumiały.

Jak bez wątpienia się domyślacie, jestem bardzo zaintrygowany Humankind. Choć konkurencja nie śpi, a grę wciąż czeka kilka szlifów, już teraz można wiele powiedzieć na temat tej wciągającej i przemyślanej strategii. I nie zapominajcie, że nie widziałem nawet połowy mechanik dostępnych w grze, w tym ewolucji cywilizacji poprzez wieki, przejmowania cech nowych kultur, poszerzania swoich wpływów - nie zdziwię się, jeśli to będzie największy as w rękawie Amplitude.