Deadlink

Polskie studio indie Gruby Entertainment tworzy 14 osób. 14 zapalonych graczy pracowało nad nowo wydanym tytułem akcji Deadlink przez ostatnie dwa lata i nie można nie myśleć o tym projekcie jako o pewnym kontraście do nadchodzącego hitu Sony Concord. Obie gry biorą sprawdzoną, popularną koncepcję, doprawiają ją sprawdzonym, lubianym stylem projektowania i starają się zwieńczyć ją odrobiną oryginalności. Concord jest rozwijany od ponad trzech lat przez 100+ osób. Deadlink zajęło dwa lata 14 odważnych dusz i emanuje pasją, kreatywnością i pomysłowością, podczas gdy Firewalk Studio jest bardziej zbliżony do znienawidzonego Overwatch plagiatu (przetestowałem tylko otwartą betę, ale nadal). W epoce, w której gry/filmy są w dużej mierze produkowane w salach konferencyjnych, a niskie ryzyko finansowe wydaje się być nagradzane zamiast oryginalności, wyobraźni, pasji i entuzjazmu... Wspaniale jest mieć gry takie jak Deadlink.

Gruby zmieszał Doom Eternal z Ghostrunner, posypał projektami Cyberpunk 2077 i Shogo: Armor Command, a wszystko to doprawił zbójeckim podejściem Hades. Jest to dość tradycyjna gra roguelite, w której chodzi o próbowanie, umieranie, uczenie się - powtarzanie, a umiejętność, która rozwija się w trakcie prób, szybko staje się satysfakcjonująca.

W odległej przyszłości granica między człowiekiem a maszyną zatarła się, a jako bezimienny pilot cyborg podejmujesz się misji swojego pracodawcy i finansowanej przez rząd Corporate Security Agency polegającej na wymordowaniu dziesiątek monstrualnych robotów bojowych w cyberpunkowych środowiskach science fiction. Gdy strzelasz lub zabijasz nadciągających wrogów, twój "awatar" jest ulepszany, a jeśli się zepsuje, to bułka z masłem, ponieważ jako pilot jesteś bezpiecznie zamknięty w klatce VR i możesz po prostu wskoczyć do nowo stworzonego robota, aby kontynuować strzelanie pociskami. Wyzwanie polega na tym, aby spróbować dotrzeć jak najdalej bez łamania ciała, ponieważ, jak we wszystkich roguelite, jesteś zmuszony zaczynać od zera za każdym razem, gdy twój cyborg się zepsuje.

Historia opisana w Deadlink nie jest niczym, co zamierzam chwalić. Opowiadanie historii również nie jest czymś, czym można się chwalić, ponieważ obie części są bardzo typowe dla samego podgatunku i są opowiedziane za pomocą stosunkowo mało inspirujących okien dialogowych, które w większości wyglądają, jakby zostały wyrwane z gry mobilnej. Jest tu jednak kilku fajnych aktorów głosowych i trochę humoru, który doceniam, ale historia nie jest tym, co sprawia, że warto grać Deadlink. Zamiast tego to mechanika gry przyciąga i sprawia, że gram. Istnieją cztery klasy postaci, mnóstwo ulepszeń, a bitwy są zatem zróżnicowane w zależności od wybranej klasy, jak wygląda Twój styl gry i jakie ulepszenia wybierzesz.

Bitwy bardzo przypominają Doom Eternal z niektórymi tonami Overwatch. Strzelanie jest bardzo ciasne, sterowanie grą jest nienaganne i podobnie jak w Doom Eternal, jestem zafascynowany możliwościami, które istnieją dla wprawnego gracza, nawet jeśli nie do końca opanowałem wszystkie funkcje, aby móc latać po otoczeniu i siać zniszczenie w sposób, który jest ewidentnie możliwy. Podobnie jak w Halo, każde ciało może nosić tylko dwie bronie na raz, co oznacza, że lepiej wybrać dwie bronie, które się uzupełniają, a następnie przełączać się między nimi w zależności od odległości i rodzaju wroga, a czasem podejść wystarczająco blisko, aby wykonać słynny lewy sierpowy.

Deadlink jest bardzo, bardzo szybki i wymaga od ciebie przetestowania różnych kombinacji broni, ataków i podejść (w zależności od typu wroga), aby przebić się przez pasy pełne wrogów. Podobnie jak w Eternal i Ghostrunner, w mechanikę gry wbudowana jest piękna precyzja, która jest wystarczająco satysfakcjonująca, ponieważ broń jest przyjemna w użyciu, a wzorzec ruchu satysfakcjonujący. Grafika też jest wspaniała. Cyberpunkowa przyszłość Gruby'ego jest kreskówkowa i przesiąknięta charakterem. Projekt wygląda jak mieszanka Shogo i System Shock z niewielkimi szczegółami zapożyczonymi z Overwatch, a także Metroid i Halo. Mieszanka... jest genialny.

Podobają mi się bossowie, nawet jeśli czasami są nieco zbyt mocni. Jest jedna strategia, która dotyczy wszystkich napotkanych przeze mnie bossów, a mianowicie mocne i bezlitosne naciskanie od samego początku, co mi się podoba, ale wolałbym tutaj trochę więcej różnorodności. Powinien być jeden lub dwóch bossów, w których jako gracz musiałem stać się nieco strategiczny i defensywny, aby go pokonać, co moim zdaniem stworzyłoby większą różnorodność. Jest to jednak mały zarzut wobec gry niezależnej, która, podsumowując, oferuje genialną akcję FPS przesiąkniętą charakterem i pasją.